Punk in Krasnapolsky (deel 3)

Ik ben een boek aan het schrijven dat zich afspeelt in de punk/krakers scène van de jaren tachtig. Het boek begint vorm te krijgen maar zoals gebruikelijk vallen er nogal wat spaanders in het schrijfproces. Dit zijn op zich leuke stukjes maar ze passen niet (meer) in het totaalconcept van het boek.

Omdat ik het zonde vind om ze weg te gooien zet ik ze op mijn blog als een soort teasers voor het boek. Ik zou het heel leuk vinden om feedback te krijgen dus schroom niet je mening over deze kleine hoofdstukjes te geven. Enjoy…

Punk in Krasnapolsky (deel 3)

De band begon te spelen en ook muzikaal ontmaskerden ze zichzelf onmiddellijk als neppers. De muziek had werkelijks niets met punk te maken. Maar ook new wavers zouden beledigd zijn geweest als men ze beschuldigd had dat ze van deze obligate popwave zouden houden. Ik verstond niks van de teksten en dat was waarschijnlijk maar goed ook. Tussen de nummers door probeerde de zanger ons uit te leggen hoe hij tot de heer was gekomen en hoe zijn leven daardoor in positieve zin veranderd was. Elke keer als hij ‘Jesus loves you ‘scandeerde riepen Scherf en ik ’burn in hell’ terug. Als je bekend bent met het oeuvre van Bad Religion weet je waar onze woorden vandaan kwamen.  Al die voor de hand liggende onzin over drugsgebruik, liefdeloze sex en dat hij zich zo verloren had gevoeld.  Ik zou zeggen; blijf van de smack af, leer een echt leuk meisje kennen om mee te neuken en zoek nieuwe vrienden die iets meer niveau en intelligentie bezitten dan de gemiddelde hillbilly. Verder hadden we al dat gemekker eens eerder gehoord en met meer overtuiging gebracht.  De op zondagen met wachttorens flanerende Jehova’s getuigen waren zelfs nog beter in bekeren dan deze Amerikaanse jerk-offs.

Je kon nog beter van country houden dan van de shit die deze gasten maakten. Er begonnen al wat punks af te haken. Ze hielden deze avond voor gezien; we hadden toch wel een iets grotere krachtsinspanning verwacht van die christenen. Waarschijnlijk moest er snel wat van het door collectes binnengestroomde geld goed zichtbaar uitgegeven worden zodat het niet teveel op ging vallen dat er enorme bedragen aan de strijkstok bleven hangen. Heavy was een groot fan van Zappa en hij barste in een zangstuk uit. ‘He’s got twenty million dollars in his heavenly bank account, all from those chumps who was born again, oh yeah, oh yeah’. Ik viel samen met Scherf in bij het oh yeah want we kenden dat nummer wel. De sfeer werd steeds meliger. Maar toen gebeurde er iets op het podium dat de hele zaal met stomheid sloeg. Tussen twee nummers door kwam een gozer het podium op die in een apenpak gekleed was. Ik bedoel hier niet de spreekwoordelijke monkey suit dat the Plasmatics gebruikten om een zakenmannenpak te omschrijven. Hij kwam echt als King Kong verkleed op handen en voeten dansend het podium op. Vervolgens vroeg de zanger of we nu werkelijk geloofden dat wij mensen dáárvan afstamden. We wisten echt niet meer hoe we het hadden. Zelfs de meest verstokte EO ‘ers in ons land haalden het niet in hun hoofd om de evolutieleer op deze manier te ontkennen. Die zagen in de evolutie gewoon een plan van God. Maar deze lui namen de bijbel echt letterlijk. Hoe ongelofelijk achterlijk kan je zijn? Welke door inteelt voortgekomen, volledig van de pot gerukte, schijtmongool had het idee opgevat dat een aanval op de evolutieleer een zaal vol punkers tot het geloof zou kunnen brengen? Het publiek lieten zich hierdoor maar heel eventjes van hun stuk brengen. Daarna  begon al het de zaal in gesmokkelde glaswerk richting podium te vliegen. De band dook onder een regen van lege, maar ook volle, flessen de coulissen in. Achter in de zaal begon iemand ‘God is Dead’ te scanderen en al gauw namen we dat allemaal over terwijl het richting het podium glaswerk bleef regenen. Ik hield de deuren naar de andere gedeelten van het hotel en de uitgangen in de gaten. Het had me niet verbaasd als deze sekte ons geweld met de inzet van een knokploeg zou beantwoorden. Maar er gebeurde weer iets totaal onverwachts. Een deur achterin de zaal opende zich en enkele tientallen jonge meisjes die allemaal in lange witte kerkkoor gewaden gekleed waren stroomden de zaal binnen en renden op ons af. Een van die meisjes benaderde ons groepje. Ik zag tranen over haar wangen biggelen. Ze greep Scherf bij zijn hand en riep smekend ‘let me pray for you!’ Iedereen die deze meisjes zag verstomde op slag. Dit was een mindfuck van ongekende proporties. We waren helemaal van ons a propos gebracht door deze actie. Mijn agressie sloeg in een tel om tot intens medelijden met deze engelachtige wezentjes.  Wie had deze vrouwen zo gehersenspoeld? Deze mensen kwamen van een andere planeet. Al gauw probeerden overal om ons heen punkers discussies met de jezusmeisjes aan te gaan. Er was op wat verbaal geweld na geen sprake van agressie, maar we probeerden de rollen om te draaien. Het was nu aan ons om zieltjes uit de klauwen van deze verspreiders van vals evangelie te bevrijden. Maar net zo goed als het geen zin had om te proberen punkers tot Jezus te brengen, had het weinig nut om jarenlang zwaar geïndoctrineerde christenmeisjes proberen het ware licht te laten zien.

Van ons groepje was het  Klaar die als eerste uit haar lethargie wakker werd. Ze omhelsde het jezusmeisje stevig terwijl ook bij haar de tranen begonnen te stromen. ‘Wake up, stupid, wake up!’ schreeuwde ze in het oor van het meisje. Nu was het de beurt van het jezusmeisje om helemaal flabbergasted te zijn. Heel even leek het erop dat het meisje inderdaad wakker begon te worden want ze keek Klaar aan en even leek het alsof haar ogen helder werden en er een waas uit verdween. We praatten vanaf dat moment met zijn vieren op haar in. Wij kwamen  echter ook niet verder dan clichés als ‘’There’s no God in heaven, so get off your knees, ‘Maybe there’s a God but can’t you see these people are lying to you and are using you for other purposes then spreading the Faith?’ en ‘we’re not Satan worshippers ; we’re just regular people’. Achteraf sloeg het natuurlijk nergens op, maar ook wij waren heel goed in staat om onze eigen gospel op een ineffectieve manier over te brengen.

Al gauw werd van beide kanten opgemerkt dat deze discussies niet tot het gewenste resultaat zouden leiden. Er kwamen meer witte wieven om ons heen fladderen en het meisje werd met zachte dwang uit Klaar haar armen bevrijd en door een soort christen akela mee de zaal uit getornd.

Hier botsten twee onverenigbare werelden op elkaar. Geen van beide stond open voor een middenweg. Waarschijnlijk hadden deze meisjes net zoveel medelijden met ons als wij met hen. Ik kon me in ieder geval moeilijk los maken van het beeld van het wanhopige huilende jezusmeisje. Maar ik kon me achteraf nog troosten met het idee dat dit meisje na haar laatste adem in het allesomvattende niets zou verdwijnen waar alle gedachten tot nul gereduceerd werden. Zij moest leven met het idee dat ze ons niet van de hel had weten te redden.

Punk in Krasnapolsky (Deel 2)

Ik ben een boek aan het schrijven dat zich afspeelt in de punk/krakers scène van de jaren tachtig. Het boek begint vorm te krijgen maar zoals gebruikelijk vallen er nogal wat spaanders in het schrijfproces. Dit zijn op zich leuke stukjes maar ze passen niet (meer) in het totaalconcept van het boek.

Omdat ik het zonde vind om ze weg te gooien zet ik ze op mijn blog als een soort teasers voor het boek. Ik zou het heel leuk vinden om feedback te krijgen dus schroom niet je mening over deze kleine hoofdstukjes te geven. Enjoy…

Je kon niet anders dan die reli-organisatie en het Krasnapolskyhotel nageven dat ze de avond goed georganiseerd hadden. Niets was aan het toeval overgelaten. De foyer waar de punkavond gehouden werd was werkelijk vandalismeproof. De zaal was volledig gestript; geen meubilair, geen barkrukken. Sterker nog; er was niet eens een bar. Verkoop van drank was geen prioriteit; vanavond moest de ziel begoten worden en niet de lever. Ik liet ons groepje even achter en liep een rondje door de foyer van Krasnapolsky waar het optreden plaats zou vinden. De enige luxe was de gladde marmeren vloer, maar die was dan ook zo goed als onverwoestbaar. Het podium was erg hoog en toen ik het aan een onderzoek onderwierp zag ik dat het waarschijnlijk speciaal voor deze avond verhoogd was. Men had ofwel flink wat research gedaan, of al de nodige ervaring opgedaan met het organiseren van bekeringsevenementen die op punks gericht waren.  Het leek erop of de organisatie wist dat punks podia beklimmen om stagedives te maken maar ook de neiging hebben om bands die muziek of statements maken die hen niet bevallen van het podium te vegen. Dit podium was bijna drie meter hoog, bijna onmogelijk te beklimmen en ronduit dodelijk om er vanaf te springen. Als je wilde zien wat er op het podium gebeurde, was je gedwongen enige afstand te nemen. De speakers van de p.a. waren voorzien van een grille. Zelfs een hagel van bakstenen zou deze speakers niet of nauwelijks kunnen deren. De deuren naar de rest van het hotel waren solide en hermetisch gesloten. Nu werd de foyer voor een groot gedeelte begrensd door een glazen pui, maar die was van kogelvrijglas. Er waren nog een paar nooduitgangen naar buiten die volgens de regels gemakkelijk te openen waren.  Ze hadden dus niet het domme idee opgevat om ons te dwingen de hele avond uit te zitten. Ik was benieuwd hoe ze onze aandacht vast zouden proberen te houden.

Maar ook de Amsterdamse punkscene was goed georganiseerd. Er was informatie ingewonnen over de organisatie achter dit evenement en die was op flyers gedrukt en werd onder het publiek verspreid.  De organisatie was een sektarisch gebeuren en een afsplitsing van Youth For Christ. Waarschijnlijk werd het nog altijd financieel ondersteund door hun grote broeder en was de afsplitsing vooral als dekmantel bedoeld. Ze stonden er wel om bekend dat ze kinderen uit niet religieuze families probeerden te bewegen van huis weg te lopen om ze vervolgens in de sekte op te nemen. Waar al die info vandaan kwam stond natuurlijk niet op de flyer, maar het gaf te denken. Helemaal ongevaarlijk waren deze lui zeker niet.

Het was te verwachten dat er geen alcohol in de zaal verkrijgbaar zou zijn dus er was voldoende drank en drugs door de aanwezigen mee de zaal in gesmokkeld. Alles werd broederlijk gedeeld. Ik kreeg een fles jonge klare doorgegeven, nam een slok en gaf hem met een grote grijns aan Klaar door, daarmee Scherf passerend. Ze kon de grap wel waarderen en diende me van repliek door vijf grote slokken naar achteren te klokken en de fles met een veelbetekenende blik weer aan me terug te geven. Ik deed mijn best om ook vijf slokken achterelkaar tot me te nemen. Dat lukte wel, maar ik kon daarna de eerste paar minuten geen woord meer uitbrengen . Brand! Gelukkig gaf Heavy me snikkend van het lachen een flesje bier waarmee ik kon blussen.

De sfeer werd een beetje balorig, al hield iedereen het verder opvallend netjes. Er werd dan ook erg goed door de organisatie opgepast dat we op geen enkele manier geprovoceerd werden. Er werd geen propaganda uitgedeeld. Er  kwam reggae uit de speakers, en dat waren we ook wel gewend. Ik had eigenlijk toch minstens een donderpreek vanaf het podium verwacht, maar niets van dat alles. Alle punks waren een beetje lacherig en bevangen door een soort plaatsvervangende schaamte.  Men ging er blijkbaar vanuit dat het optreden van de band voldoende zou zijn om onze zieltjes te winnen. Of dat het ons minstens tot nadenken over de geneugten van het geloof in den Heere aan zou zetten. Maar dat was iets dat zelfs de beste hardcore band ter wereld niet voor elkaar kreeg. Ik kan me in ieder geval niet herinneren in mijn tijd een punker tegengekomen te zijn die zich na een optreden van Bad Brains tot Rastafari liet bekeren. Veel later in de nineties gebeurde dat wel met fans van Shelter, die zich bij de Hare Krishna aansloten. Maar bij mijn generatie was de afkeer van georganiseerde religie totaal. Veel van ons hadden ouders die nog altijd traditioneel gelovig waren, en dat zorgde natuurlijk voor de nodige problemen. Anderen, zoals ik, behoorden tot de eerste generatie die zonder geloof werd opgevoed en  wij hadden grootouders en andere familie die verschrikkelijk hun best deden om ons weer bij de kudde aan te laten sluiten. Dat zorgde altijd voor ellenlange discussies tijdens  familiefeesten en menige gespannen kerstavond. Die avonden liet ik daarom al een paar jaar aan me voorbij gaan. Ik werd te zwaar geagiteerd door religieuze discussies. Ik kon ook niet begrijpen dat gelovige mensen het zo belangrijk vonden om hun religie aan me op te dringen. Ik liet het wel uit mijn  hoofd om te proberen ze te overtuigen dat religie een leugen was en gaf toch ook geen preken over Anarchisme? Waarom konden die mensen dan niet hetzelfde respect voor mijn mening opbrengen?

Eindelijk ging het zaallicht uit en betrad de band het podium. De bandleden hadden duidelijk hun best gedaan om er ‘punk’ uit te zien maar je zag meteen dat er iets niet klopte. Ik had wel eens een stille bij een demonstratie gezien die een hanenkam had geschoren. Die gast had net zo goed een bord om zijn nek kunnen hangen waar politie op stond. De leden van deze band kon je ook op een kilometer afstand herkennen als neppunks. De gitarist had een kam, maar wist duidelijk niet hoe je die het best omhoog moest zetten. Er was verwoed geprobeerd om het haar zodanig  te touperen dat het omhoog bleef staan en daarna hadden ze er nog gel in gesmeerd. Beginnersfoutje zullen we maar zeggen. Het was overduidelijk dat die jongen kortgeleden nog lang haar had gehad. Hij had echter wel grote tattoos van kruisen op beide bovenarmen. Ik kende christenen die beweerden dat je de toegang tot de hemel ontzegd zou worden als je het canvas dat je van God gekregen had op deze manier versierde. Dat zou een mooie scene kunnen worden na zijn dood. Je zou bijna gaan hopen dat zijn ballotage bij de hemelpoort ooit echt plaats zou gaan vinden. De zanger was een fatso met geblondeerd kort haar. Hij was wat overdreven zenuwachtig voor iemand die geloofd dat hij door God wordt bijgestaan. Hij durfde de zaal niet eens in te kijken. De drummer zag eruit alsof hij een paar dagen eerder nog met de Hells Angels had meegereden; een enorme gespierde biker . Verder stonden er nog een bassist en een toetsenist vooraan. De eerste geluiden uit het keyboard beloofden niet veel goeds wat de kwaliteit van de muziek betreft. Er kwamen van die typische hoge commerciële new wave geluidjes uit.  Met new wave bedoel ik hier van die synthpop ala Kim  Wylde. Het soort muziek waar de hardcorebeweging uit de USA zich het hardst tegen afzette. In Europa was die zwaar verwaterde valse wave gelukkig absoluut niet populair, maar in de States werden ze er mee doodgegooid. Ik kreeg echt medelijden met deze lui en hun mission impossible om ons te bekeren. Maar wat er na een paar songs op het podium stond te gebeuren deed dat medelijden omslaan naar onverholen vijandschap.

Punk in Krasnapolsky

What’s wrong with this picture? Maar het stond toch echt op die flyer, die we nota bene op de Kalverstraat door een lieftallig uitziend meisje (geen punk), in onze handen geduwd kregen. We wilden haar vragen hoe het precies zat, maar ze was alweer in de mensenmassa verdwenen. Punkavond in Krasnapolsky; dat klonk net zo onwaarschijnlijk als The Sex Pistols spelen op Paleis Soestdijk of The Damned live in het Vaticaan. Er stond een band uit de USA op de flyer aangekondigd waar we nog nooit van hadden gehoord: No Label. Verder geen enkele aanwijzing welke organisatie hierachter zat. Maar er stond wel in grote letters op vermeld dat de entree gratis was. Onze nieuwsgierigheid was gewekt, vooral omdat we benieuwd waren welke organisatie zoveel macht en poen had om Krasnapolsky af te kunnen huren. Ik bedoel maar; ze zouden nog niet voor een miljoen de zaal aan iemand zoals ik verhuren, dus wat kon een van de meest luxe hotels in Amsterdam zover hebben gekregen een punkavond te organiseren. Scherf schoot natuurlijk direct in de paranoia-modus en opperde dat de BVD erachter zou kunnen zitten die alle punks ‘voor ordelijke verwijdering’ bij elkaar wilde krijgen. Of op zijn minst uit was op een mooie foto van ons allemaal. Zijn vriendin schopte hem tegen zijn scheenbeen en zei dat hij niet zo stom moest doen. Scherf had een Amsterdamse vriendin die Klaar heette. Zo te zien was ze nu al klaar met zijn para gedrag. Dat had ook nooit lang kunnen duren.

Scherf was, als een van de velen, naar Amsterdam verhuisd. De Rotterdamse punkscene liep in 1984 leeg. Rotterdam was officieel doodverklaard. Eksit en Kasee waren al een tijdje dicht. Daarvoor in de plaats was de Arena geopend, maar de programmering daar was veel te mainstream naar onze smaak. Die tent voelde niet als ‘onze’ plek. Daar kwam nog bij dat de renovatie van het oude Noorden gestalte begon te krijgen. De helft van de wijk stond in de steigers en de andere helft was afgebroken, om op de lege plekken nieuwbouw te laten verrijzen. De meeste krakers kregen een huurhuis of vertrokken naar Kralingen. Scherf had een paar maanden een gerenoveerde woning gehuurd, maar hij kon er niet aarden. Toen hij een Amsterdamse ontmoette, was de overstap snel gemaakt.

Als Rotterdammer had je een instinctieve afkeer van Amsterdam. Amsterdam was nep; het leek er soms op dat iedereen in de hele wereld die zich in zijn geboortestad niet helemaal op zijn plaats voelde uiteindelijk, voor korte of langere tijd, in Amsterdam terecht kwam. De stad was een verzamelplaats van freaks en losers. Dat had zijn voordelen en nadelen. Er was altijd wel wat te doen. Maar dat betekent ook dat je ‘het’ vaak mist, want je kiest al gauw voor het verkeerde feest waar het een doodsaaie boel is, om de volgende dag te horen dat je juist bij die ‘andere’ uitzinnige party aanwezig had moeten zijn. Je struikelde ook over het menselijk wrakhout van junkies en andere gedesillusioneerden die zich aan je vast proberen te zuigen om je mee naar beneden te trekken. Amsterdam was een doolhof waar je als Rotterdammer je altijd de pleuris zocht naar welk adres dan ook. Rotterdammers zijn gewend aan rechte straten en niet aan een grachtengordel die in cirkels om de stad ligt. Als je naar Paradiso ging volgde je altijd de sliert bezoekers die vanuit de trein naar het podium liepen. En omdat je verder nooit oplette hoe je precies liep, onthield je de weg nooit. Zodra je in je eentje in die stad verzeild raakte was je binnen een minuut de weg kwijt. Amsterdam holadiejee. Ze moesten die stad ooit zo gebouwd hebben om buitenlandse invasielegers in verwarring te brengen. Er was geen betere reden te bedenken. En Amsterdammers gebruiken dat doolhof van ze om in een oogopslag te kunnen bepalen dat je niet uit de stad komt en dus een toerist bent waar geld aan verdiend kon worden; Joden hè? Dat was het meest ergerlijke aan Amsterdam; de stad werd voor driekwart bevolkt door dagjesmensen. ‘Stupid Americans see Holland in a day’ zong de Ex en dat was de spijker op zijn kop.

Ik was Scherf op gaan zoeken en tot mijn verrassing waren Heavy en zijn vriendin Doro toevallig ook bij Scherf op bezoek. Scherf had ruimte zat. Hij woonde in een groot complex aan een van de grachten, midden in het centrum. Het complex was nog maar een paar weken gekraakt, en nog niet alle ruimtes waren ingenomen. Amsterdamse kraakgroepen waren voorzichtig met het aannemen van nieuwe bewoners, maar Scherf was via zijn vriendin geïntroduceerd. Daardoor was de procedure een stuk sneller verlopen. Het feit dat hij in de tijd van de Rondos en Raket in een politiek geëngageerde, en tamelijk bekende, Rotterdamse band had gespeeld had het pleit voor hem beslecht. Hij werd al na een paar dagen door de bewonerscommissie van het pand in de groep opgenomen. Het idee van een commissie die balloteerde stond mij persoonlijk absoluut niet aan; ik word van weeromstuit heel erg rechts als mensen gaan vissen naar hoe links georiënteerd ik wel niet ben.

Nu stonden we daar dus met zijn vijven op de Kalverstraat. Klaar had er een goede verklaring voor de geheimzinnige flyer; hier zat vast een reli-organisatie achter. Er was een Amerikaanse sekte bezig om zieltjes te winnen. In Amerika waren de born again christians zo rijk en machtig geworden dat ze van gekkigheid niet meer wisten wat ze in godsnaam met al die ingezamelde poen moesten doen. Hun voorgangers waren intussen al multi-multi miljonairs en het hele Amerikaanse continent was al verzadigd van de religieuze activiteiten. Dus was een van die gristen goochems op het idee gekomen om de pijlen op Amsterdam; het Sodom en Gomorra van de wereld te richten. En om het meteen goed aan te pakken was de punkscene uitverkoren om als eerste bekeerd te worden. Met God aan je zijde en een paar miljard op de bank ga je echt geloven dat je de wereld naar eigen inzicht kan veranderen.

‘We moeten gewoon gaan kijken, zei Heavy, dat kan lachen worden’. Scherf en ik waren nog niet overtuigd dat het een goed idee was om de christen klootzakken de kans te geven met onze hoofden te fucken’. Aan de andere kant moest je wel een knappe jongen zijn om ons alsnog overtuigen dat er ook maar een grond van waarheid zat in dat tweeduizend jaar oude heilige sprookjesboek van die kinderverkrachters. We werden eigenlijk pas enthousiast toen we merkten dat echt alle punks die we op straat tegen kwamen dezelfde flyer hadden gekregen en iedereen van plan was om te gaan kijken met als doel die christenen eens flink op hun ziel te trappen.

wordt vervolgd…