Ik ben een boek aan het schrijven dat zich afspeelt in de punk/krakers scène van de jaren tachtig. Het boek begint vorm te krijgen maar zoals gebruikelijk vallen er nogal wat spaanders in het schrijfproces. Dit zijn op zich leuke stukjes maar ze passen niet (meer) in het totaalconcept van het boek.
Omdat ik het zonde vind om ze weg te gooien zet ik ze op mijn blog als een soort teasers voor het boek. Ik zou het heel leuk vinden om feedback te krijgen dus schroom niet je mening over deze kleine hoofdstukjes te geven. Enjoy…
Punk in Krasnapolsky (deel 3)
De band begon te spelen en ook muzikaal ontmaskerden ze zichzelf onmiddellijk als neppers. De muziek had werkelijks niets met punk te maken. Maar ook new wavers zouden beledigd zijn geweest als men ze beschuldigd had dat ze van deze obligate popwave zouden houden. Ik verstond niks van de teksten en dat was waarschijnlijk maar goed ook. Tussen de nummers door probeerde de zanger ons uit te leggen hoe hij tot de heer was gekomen en hoe zijn leven daardoor in positieve zin veranderd was. Elke keer als hij ‘Jesus loves you ‘scandeerde riepen Scherf en ik ’burn in hell’ terug. Als je bekend bent met het oeuvre van Bad Religion weet je waar onze woorden vandaan kwamen. Al die voor de hand liggende onzin over drugsgebruik, liefdeloze sex en dat hij zich zo verloren had gevoeld. Ik zou zeggen; blijf van de smack af, leer een echt leuk meisje kennen om mee te neuken en zoek nieuwe vrienden die iets meer niveau en intelligentie bezitten dan de gemiddelde hillbilly. Verder hadden we al dat gemekker eens eerder gehoord en met meer overtuiging gebracht. De op zondagen met wachttorens flanerende Jehova’s getuigen waren zelfs nog beter in bekeren dan deze Amerikaanse jerk-offs.
Je kon nog beter van country houden dan van de shit die deze gasten maakten. Er begonnen al wat punks af te haken. Ze hielden deze avond voor gezien; we hadden toch wel een iets grotere krachtsinspanning verwacht van die christenen. Waarschijnlijk moest er snel wat van het door collectes binnengestroomde geld goed zichtbaar uitgegeven worden zodat het niet teveel op ging vallen dat er enorme bedragen aan de strijkstok bleven hangen. Heavy was een groot fan van Zappa en hij barste in een zangstuk uit. ‘He’s got twenty million dollars in his heavenly bank account, all from those chumps who was born again, oh yeah, oh yeah’. Ik viel samen met Scherf in bij het oh yeah want we kenden dat nummer wel. De sfeer werd steeds meliger. Maar toen gebeurde er iets op het podium dat de hele zaal met stomheid sloeg. Tussen twee nummers door kwam een gozer het podium op die in een apenpak gekleed was. Ik bedoel hier niet de spreekwoordelijke monkey suit dat the Plasmatics gebruikten om een zakenmannenpak te omschrijven. Hij kwam echt als King Kong verkleed op handen en voeten dansend het podium op. Vervolgens vroeg de zanger of we nu werkelijk geloofden dat wij mensen dáárvan afstamden. We wisten echt niet meer hoe we het hadden. Zelfs de meest verstokte EO ‘ers in ons land haalden het niet in hun hoofd om de evolutieleer op deze manier te ontkennen. Die zagen in de evolutie gewoon een plan van God. Maar deze lui namen de bijbel echt letterlijk. Hoe ongelofelijk achterlijk kan je zijn? Welke door inteelt voortgekomen, volledig van de pot gerukte, schijtmongool had het idee opgevat dat een aanval op de evolutieleer een zaal vol punkers tot het geloof zou kunnen brengen? Het publiek lieten zich hierdoor maar heel eventjes van hun stuk brengen. Daarna begon al het de zaal in gesmokkelde glaswerk richting podium te vliegen. De band dook onder een regen van lege, maar ook volle, flessen de coulissen in. Achter in de zaal begon iemand ‘God is Dead’ te scanderen en al gauw namen we dat allemaal over terwijl het richting het podium glaswerk bleef regenen. Ik hield de deuren naar de andere gedeelten van het hotel en de uitgangen in de gaten. Het had me niet verbaasd als deze sekte ons geweld met de inzet van een knokploeg zou beantwoorden. Maar er gebeurde weer iets totaal onverwachts. Een deur achterin de zaal opende zich en enkele tientallen jonge meisjes die allemaal in lange witte kerkkoor gewaden gekleed waren stroomden de zaal binnen en renden op ons af. Een van die meisjes benaderde ons groepje. Ik zag tranen over haar wangen biggelen. Ze greep Scherf bij zijn hand en riep smekend ‘let me pray for you!’ Iedereen die deze meisjes zag verstomde op slag. Dit was een mindfuck van ongekende proporties. We waren helemaal van ons a propos gebracht door deze actie. Mijn agressie sloeg in een tel om tot intens medelijden met deze engelachtige wezentjes. Wie had deze vrouwen zo gehersenspoeld? Deze mensen kwamen van een andere planeet. Al gauw probeerden overal om ons heen punkers discussies met de jezusmeisjes aan te gaan. Er was op wat verbaal geweld na geen sprake van agressie, maar we probeerden de rollen om te draaien. Het was nu aan ons om zieltjes uit de klauwen van deze verspreiders van vals evangelie te bevrijden. Maar net zo goed als het geen zin had om te proberen punkers tot Jezus te brengen, had het weinig nut om jarenlang zwaar geïndoctrineerde christenmeisjes proberen het ware licht te laten zien.
Van ons groepje was het Klaar die als eerste uit haar lethargie wakker werd. Ze omhelsde het jezusmeisje stevig terwijl ook bij haar de tranen begonnen te stromen. ‘Wake up, stupid, wake up!’ schreeuwde ze in het oor van het meisje. Nu was het de beurt van het jezusmeisje om helemaal flabbergasted te zijn. Heel even leek het erop dat het meisje inderdaad wakker begon te worden want ze keek Klaar aan en even leek het alsof haar ogen helder werden en er een waas uit verdween. We praatten vanaf dat moment met zijn vieren op haar in. Wij kwamen echter ook niet verder dan clichés als ‘’There’s no God in heaven, so get off your knees, ‘Maybe there’s a God but can’t you see these people are lying to you and are using you for other purposes then spreading the Faith?’ en ‘we’re not Satan worshippers ; we’re just regular people’. Achteraf sloeg het natuurlijk nergens op, maar ook wij waren heel goed in staat om onze eigen gospel op een ineffectieve manier over te brengen.
Al gauw werd van beide kanten opgemerkt dat deze discussies niet tot het gewenste resultaat zouden leiden. Er kwamen meer witte wieven om ons heen fladderen en het meisje werd met zachte dwang uit Klaar haar armen bevrijd en door een soort christen akela mee de zaal uit getornd.
Hier botsten twee onverenigbare werelden op elkaar. Geen van beide stond open voor een middenweg. Waarschijnlijk hadden deze meisjes net zoveel medelijden met ons als wij met hen. Ik kon me in ieder geval moeilijk los maken van het beeld van het wanhopige huilende jezusmeisje. Maar ik kon me achteraf nog troosten met het idee dat dit meisje na haar laatste adem in het allesomvattende niets zou verdwijnen waar alle gedachten tot nul gereduceerd werden. Zij moest leven met het idee dat ze ons niet van de hel had weten te redden.
leensteen 