Tot behang zijt gij verworden Deel 2; festi-vals

 

Live muziek ziet men tegenwoordig het liefst in de vorm van een festival. Maar festivals zijn verworden tot ‘muziek terwijl u wacht’. Je staat in de rij voor de entree, want zelfs als het een gratis festival betreft wordt het festivalterrein omheint en moet iedereen (liefst anaal) gevisiteerd worden. Daarna in de rij voor muntjes of betaalkaarten. Dan in de rij voor bier en vervolgens wurm je jezelf door de kudde naar voren en wacht op de volgende band, want het programma loopt nogal eens vertraging op. Vooraan aangekomen maak je een selfie met de band als achtergrond die bewijst dat ‘je er was’ en dan meteen weer terug want, op de diehard fans na, hebben toeschouwers een aandachtsspanne die maar een nummer of twee duurt. Geeft niks want volgend jaar staat precies dezelfde band weer te headlinen.

Na de eerste band op zoek naar het vreet of zuiptentje om afgezet te worden door de horeca-exploitant die zo snel mogelijk zijn investering terug wil verdienen met halfgare eenheidsworst. Uiteindelijk sluit je aan in de rij voor de plee want voor het voorrecht je dure bier legaal uit te pissen moet je tegenwoordig ook al betalen. Vroeger nam je zelf een koeltas bier en broodjes mee, nu mag helemaal niks meer het festivalterrein op, behalve je pinpas.

Het overgrote deel van het publiek bestaat uit klapvee die het geen reet interesseert welke band er op het podium staat. Die zijn er voor de drank, drugs, vreten of het andere geslacht. Hoor je dat soort mensen nog dagen napraten over zo’n festival? Welnee. Kan ook niet want festivals zijn allemaal inwisselbaar; heb je er een gezien dan heb je ze allemaal gezien.

Ooit zag je tijdens festivals nog gekke dingen als bendes motorrijders die dwars door het publiek gingen crossen, massale vechtpartijen of struikelde je over de neukende stelletjes. Niets van dat alles meer want elke vierkante centimeter van het festivalterrein wordt door hordes security en camera’s in de gaten gehouden. Alleen extreem noodweer of een onverwachte dropping van de atoombom kan nog roet in het eten gooien.

Festivals zijn tegenwoordig vooral gezapig en de actie speelt zich alleen nog af binnenin gedrogeerde hoofden. De enigen die nu nog met volle teugen lijken te genieten zijn de pillenfreaks; alleen jammer dat die zich de dag erop niets meer van het gebeuren weten te herinneren.

Festivalprogrammeurs begeven zich bijna allemaal uitsluitend op platgetreden paden want ‘commercieel programmeren’ heeft altijd ‘meer van ’t zelfde’ betekent. Een programmeur uit de stal van MOJO (live nation) beweerde ooit: “als je tegenwoordig een succesvol metalfestival neer wilt zetten moet je minimaal één van de grote drie op het programma hebben staan: AC/DC, Iron Maiden of Metallica”. Volgens mij zou de achterliggende gedachte wel eens kunnen zijn dat hoe vaker je de headliners hebt gezien, hoe meer je de aandacht kan richten op de siteshow van vreet, zuip en merchandise standjes.

Festivals zijn de vervolmaking van het toekomstbeeld van cultuur die politici als Halve Zoolstra een paar jaar geleden geschetst hebben. Het gaat niet meer om de beleving maar om het zo snel mogelijk innemen van zo veel mogelijk kicks en elke afzonderlijke kick kan in rekening gebracht worden. Een businessplan dat cultuur eindelijk rendabel en commercieel interessant maakt.

Hier achter in het park geven ze tegenwoordig ook al om de paar weken zo’n kutfestival waardoor ik de hele dag weg loop te dreunen door de EDM bassen. De rest van de tonen hoor je niet omdat die losers bij de milieudienst nog steeds niet doorhebben dat ze de verkeerde soort decibelmeters gebruiken. (geen grap: er wordt een decibelmeter gebruikt die voor het oor schadelijk geluid meet. Dus de hoge en midtonen mogen niet, maar de bassen die de kopjes op mijn tuinterras omhoog doen stuiteren schijnen geen probleem te zijn.) Geen wonder dat de halve buurt hier zo langzamerhand tegen die festivals in opstand is gekomen; dat zijn echt geen 1 of 2 klagers geweest. Dit soort opdringerige slik of stik feestjes hebben niets te maken met cultuur; het zijn slechte excuses om een hele dag rosé en verdund evenementenbier te slempen. Als je zo nodig moet festi-opvallen doe dat dan in een geluidsdichte ondergrondse ruimte en val mensen (of dieren, of de natuur in t algemeen) die er niks van willen weten er niet mee lastig.

Ik pleit voor een snelle dood van het festival gebeuren. Vooral buitenfestivals mogen wat mij betreft per direct afgeschaft worden. Op het gras in de zon een band bekijken is voor hippies!!

Deel 1 lees je hier: klikke!

Fons Dellen en de Wilde Wereld

Fons Dellen was een van  de presentatoren van De Wilde Wereld en mijn radioheld. Toen in 1984 de Wilde Wereld elke woensdagmiddag op de radio kwam was ik net klaar met hardcore. Zoals de meeste kids die zich in een underground genre verliezen was ik een fanatieke verzamelaar en al druppelde er vooral vanuit mijn prepunk jaren nog wel eens wat Joy Division of zelfs Zappa door ging het toch eerst en vooral om de keiharde, supersnelle, agressieve en sociaal kritische muziek. Het is een onderdeel van opgroeien (opgroeien is iets anders dan volwassen worden – volwassen worden moet je kostte wat kost zien te vermijden)dat je tegen de grenzen van het genre waar ze zo fanatiek voor hebt gestreden aanloopt; dat alles teveel op elkaar gaat lijken, dat je een eigen richting in wilt slaan en je opeens weer zoekende bent.  Maar zoekt en gij zult vinden; ik had een kennis die op woensdagmiddag niet bereikbaar was omdat hij dan naar de radio luisterde. Weken later in een zwaar verveelde bui stemde ik op die tijd ook eens af op Hilversum 3; het zwaar gehate medium waar nooit wat leuks op was te horen. Fons draaide The Vandals en deed een telefonisch interview met zanger Stevo van die band. Ik had die plaat al maar dat iemand op Hilversum 3 hem draaide was mindblowing! Dat vond Stevo ook want die kon zijn geluk niet op dat notabene een radiojock uit fucking Holland hem zomaar opbelde! Countrypunk was een leuke zijweg van hardcore en Tex and the Horseheads werd een van mijn favoriete bands. De boot was aan!

Dat Fons Dellen en Bram van Splunteren ook punk draaiden was een goede binnenkomer, maar wat De Wilde Wereld echt interessant maakte was dat er nieuwe, maar ook oude muziek die je gewoon MOEST horen, waar je het bestaan gewoon van MOEST weten gedraaid werd en dat de DJ’s teksten uit die nummers voordroegen en eventueel uitlegden. Ik ging ik voorzichtig soulplaten kopen nadat Bram ‘a mind is a terrible thing to waste’ van Don Covay draaide. Daarvoor was ik niet verder dan James Brown gekomen want in ‘mijn kringen’ was soul een voorloper van disco en dus absoluut not done! En laat nou toevallig precies in die periode ook rap langzaam doorsijpelen. Natuurlijk had ik de Sugar Hill Gang gehoord en de Rocksteady crew; boring gebabbel op een discobeat. Maar Fons kwam met Roxanne Shanté en LL Cool J en later Public Enemy! Dat was goddomme de zwarte verzie van punk. En dan Garage; garagetrash, garagepunk hoe je het ook wil noemen; die shit was de missing link tussen de rock uit de 60’s en punk.

De Wilde Wereld was rock ’n roll radio en rock ’n roll is niet zo zeer aan voorgebakken genres gebonden. Rock ’n Roll is net als punk vooral een attitude en een houding die je in ALLE goede muziek terug vind. Goede muziek wordt altijd met een opgeheven middelvinger gemaakt; of jij het nou leuk vindt of niet; ik maak deze shit, punt uit! Daarbij kondigden Fons en Bram plaatjes aan op een manier die je ‘get it on already’ naar de radio deed schreeuwen; ik ben overtuigd en kan niet langer wachten tot dat nummer los barst! Is het soul? I don’t care; play it!

Mijn liefde voor de Wilde Wereld ging diep. Elke woensdag nam ik de hele show op met mijn cassetterecorder om de dag daarna de beste nummers eruit te zeven en op  een andere tape te kopiëren. Opvallend was dat ik na verloop van tijd steeds minder nummers af liet vallen. In het begin nam ik alleen de punk en garage tracks over, maar al gauw kwam daar metal bij en toen soul en rap en uiteindelijk behield ik bijna alles. Alleen REM zeefde ik er altijd uit; ik snap nog steeds niet wat de presentatoren in die kutband zagen en waarom ze Michael Stipes en consorten zo fanatiek hypten….. In de platenzaak zocht ik niet meer alleen in de punk en hardcore afdeling, maar ging kris kras door bakken met  alle mogelijke andere genres. De wilde wereld heeft me in een muzikale omnivoor veranderd. Thank you FONS!!!

Nog een mooie anekdote: na mijn afscheid van het full time leven als punk en kraker ging ook ik overstag en aan de arbeid. Ik werkte via uitzendbureaus een paar weken hier en dan weer daar, meestal in ploegendienst. Het ergste van werken in fabrieken is de muziek de ze draaien; arbeidsvitaminen noemen ze dat. Ik kwam in  een aluminiumfabriek terecht en merkte al op de eerste werkdag (een donderdag) op dat de radio er de hele tijd op Hilversum 3 afgestemd stond. Mooi, dacht ik want woensdagmiddag word het hier in ieder geval een paar uur leuk om te werken. Twee dagen tot het weekend en daarna nog twee dagen en dan zijn de arbeidsvitaminen voor mij want dan komt de Wilde Wereld. De woensdag brak eindelijk aan en ik hield de klok scherp in de gaten. Klokslag twaalf uur was ik dichtbij de radio te vinden zodat ik geen moment van de VPRO middag zou hoeven missen. De begin jingle kwam door en op dat moment sprong de ploegbaas richting radio en draaide deze op een andere zender; duidelijk opgelucht dat hij had voorkomen dat ook maar een milliseconde van die onbegrijpelijke shit de oren van zijn ploegmaten had kunnen bereiken. Heel even stond ik daar totaal flabbergasted, daarna trok ik demonstratief op de werkvloer mijn overall uit en overhandigde die aan de chef met de mededeling dat ik op staande voet ontslag nam en dat ie wat mij betreft de tering mocht gaan genieten. Gelukkig stond thuis de radio en het cassettedeck  op een tijdschakelaar zodat ik de show nog opgenomen had anders was het leed niet te overzien geweest.

Ik mis eigenwijze programma’s als de Wilde Wereld in het door zendercoördinatoren verpestte Hilversum.  Zelfs 3voor12 radio, die het eigenlijk aan de roemruchte VPRO geschiedenis verplicht zou moeten zijn met trots een rock ’n roll hart te dragen, heeft het gewoon niet. Ik hoor niets anders dan de zoveelste presentator die klakkeloos de door de platenmaatschappij geplugde playlist afdraait en geen enkele blijk geeft van een eigen smaak, geen enkele sjoege heeft van wat er buiten de door de mainstream gepromote shit aan waardevolle muziek gemaakt wordt en zich nog geen minuut verdiept in de artiesten die geïnterviewd worden. 3voor12 radio is niets meer dan een uithangbord voor de events van Mojo concerts geworden. Schaam je!! Stelletje sell outs!

Fons Dellen is deze week gestopt als radio DJ. Ik weet niet waar ze hem na de Wilde Wereld al die tijd verstopt hebben, maar het is exemplarisch voor het nieuwe beleid bij de publieke omroep. Gelukkig kan je in kader van zijn afscheid op 3voor12 oude sessies uit de Wereld draait door beluisteren:

Niet minder maar beter (pop)bestuur

Een week geleden zag ik Ted Langenbach in een filmpje waarin hij verklaarde dat de gemeente zich vooral niet moet bemoeien met de popmuziek in deze stad en alleen initiatieven vanuit ‘het veld’ en de markt  vrij baan moest geven. Ambtenaren hebben nu eenmaal geen fantasie en lopen standaard tien jaar achter op de trends in het uitgaansleven. Daarin heeft hij op zich gelijk, maar dat het fantasieloos zijn in het DNA van ambtenaren vast zou liggen lijkt me toch wat overdreven.

Mocht het lukken om een beter bestuur te krijgen met minder overheid dan heb je mijn zegen hoor. Maar voorlopig zie ik vooral in de popmuziek dat hoe verder de gemeente zich terugtrekt, hoe groter de puinhopen worden.

De hardnekkige weigering van het gemeentebestuur om een groot poppodium uit de grond te stampen, of er tenminste een helpende hand voor uit te steken, getuigd niet van enige affiniteit met de behoefte van de muziekliefhebbers in deze stad. En hoe langer deze situatie voortduurt, hoe minder vertrouwen het uitgaanspubliek in de gemeente krijgt.

Het ontbreekt onze bestuurders aan een visie. Maar je mag van bestuurders en ambtenaren best wat meer visie verwachten. Een goed bestuur kan het zich niet veroorloven om als een kip zonder kop achter de feiten aan te blijven lopen. Er moeten keuzes gemaakt worden en als je keuzes maakt kan je niet met alle winden mee waaien en proberen iedereen tegemoet te komen.

–          De gemeente wil een bruisende binnenstad, maar tegelijk zorgen dat overlast tot een minimum wordt beperkt.

–          De gemeente wil dat particulieren grote bedragen investeren in cultuur, maar weigert het op cruciale momenten op te nemen voor een podium als Watt.

Wat een tegenstrijdigheden. Bestuurders gebruiken dit soort verzakingen om naar zichzelf te wijzen en te zeggen: ‘zie je wel dat je niet moet verwachten dat de oplossingen vanuit de overheid komen?’ De gemeentelijke overheid heeft het tegenwoordig vooral over hoe ze zichzelf zo snel mogelijk op kan heffen. Bijzonder motiverend voor alle ambtenaren.

Maar je kan mij niet wijsmaken dat er geen goede ambtenaren en bestuurders rondlopen; wat houdt die mensen in godsnaam tegen om wat meer proactief op te treden? Het hele bestuur is tegenwoordig lam gelegd door het idee dat de overheid een kleinere rol in het dagelijks leven moet gaan spelen en we met zijn allen zo snel mogelijk volledig aan de nukken van de markt moeten worden overgeleverd. Laat dat vrije markt gewauwel nou eens los: de markt gaat never nooit meer geld in popmuziek investeren na het debacle met Watt. Eigen schuld dikke bult.

Het Popkantoor

Onlangs zag je weer een mooi voorbeeld van het resultaat van die heilig verklaarde marktwerking. Het Popkantoor profileerde zich met veel bombarie als de gedoodverfde winnaar van het stadsinitiatief. Vervolgens blijkt dat het oude postkantoor op de Coolsingel, geheel naar Neo-Liberale beginselen, voor een habbekrats aan een projectontwikkelaar is verkocht. Vervolgens besluit diezelfde  projectontwikkelaar ter elver uren dat het winstgevender is om outlet stores in dat pand te vestigen: exit Popkantoor. Kortom: hoe een slecht idee door een nog slechter idee wordt vervangen. Hoe typisch Rotterdams!

Als Rotterdam een goed bestuur had gehad had de gemeente het idee voor dat Popkantoor vroegtijdig opgepikt en overgenomen. Met die 2,5 miljoen van het stadsinitiatief krijg je geen groot poppodium voor de lange termijn, maar als de gemeente dit plan vanuit algemene middelen had ondersteunt en ervoor had gezorgd dat de juiste mensen aan het roer kwamen had Rotterdam dat Popkantoor binnenkort gewoon gehad.

Waterfront

Een goed bestuur had bijvoorbeeld ook nooit toegestaan dat Waterfront door een partij werd overgenomen die kansloos was om subsidies te krijgen. De ambtenarij wist van tevoren (of hoorde in ieder geval te weten) dat die nieuwe huurder van Waterfront niet zou gaan voldoen aan de eisen van de wet Bibob. Niettemin zit die exploitant nu vijf jaar vast aan een huurcontract en ligt Waterfront dus nog jaren op zijn gat. Dat is domweg wanbestuur.

Worm

Een goed bestuur had nooit toegestaan dat er jaarlijks drie ton extra naar Worm moet omdat de huur van dat pand zo achterlijk hoog is. De gemeente had een bod op dat pand moeten doen; een redelijk bod! Maar men had eigenaar Fons Burger moeten dwingen dat bod aan te nemen, simpelweg door te dreigen anders nooit meer zaken met hem te doen. Eens kijken hoe snel die man eieren voor zijn geld had gekozen. In de huidige huizenmarkt had hij nooit van zijn leven een andere huurder voor dat pand gevonden en het ook never nooit niet kunnen verkopen. En ik zie geen enkele reden waarom de gemeente speculanten als Fons Burger te vriend zou moeten houden. Je hoort de wolven constant huilen dat er teveel gemeenschapsgeld aan cultuur wordt uitgegeven, maar als er grote sommen in de zakken van gewiekste zakenlieden verdwijnen moet dat zogenaamd maar kunnen? Drie ton; daar kan je drie zalen als Exit mee financieren!

Live Nation

Er zit m.i. ook meer achter de ondergang van Watt en Waterfront.  Het Mojopolie zorgt ervoor dat Rotterdam van grote acts verstoken is en blijft. Het zou interessant zijn als uitgezocht werd in hoeverre de bouw van het Ziggo Dome in Amsterdam de sluiting van Watt heeft beïnvloed. Een goed bestuur zou de hegemonie en bijna monopolie van Live Nation als concertorganisator allang aangekaart hebben; desnoods via Europa, want het is niet denkbeeldig dat ook andere steden op het continent aanbod van bands aan zich voorbij zien gaan omdat er zogenaamde Live Nation sheds in nabijgelegen steden worden geëxploiteerd.

De ‘vrije markt ‘heeft bedongen dat je als Rotterdammer voortaan naar Amsterdam moet afzakken om grotere bands te zien. Volgens Mojo weten grote Amerikaanse acts niet eens van het bestaan van de grootste havenstad ter wereld af en willen ze alleen in Amsterdam optreden. Flauwe excuses van Live Nation, bedoeld om hun zinnetje door te drukken. De Randstad is in de ogen van Amerikanen een aaneengesloten stad en de steden daarbuiten zijn de suburbs. Amerikanen zien Nederland een stadstaat ala Singapore en als ze vanuit Schiphol in zuidelijke richting rijden en in Rotterdam aankomen denken ze dat ze ‘in the modern part of town’ terecht zijn gekomen.

Onder een goed plaatselijk bestuur zou Rotterdam nu inzetten op een groot aanbod van diverse kleinschalige poppodia. Amsterdam wil de mainstream? Let them have it. Maar geef Rotterdam dan de underground! Dan kunnen we hier over een paar jaar weer met reden, naar onze grote Rotterdamse dichter Jules Deelder,  beweren: ” Amsterdam heeft ’t, Rotterdam heb ’t niet nodig”. Want de bands die dan in het Ziggo Dome spelen hebben we hier dan al vijf jaar eerder als opkomende beloftes kunnen zien. Groen en geel van jaloezie zullen ze zijn daar in 020…

Het popkantoor is een waardeloos idee

hoe wil je hier mooi geluid produceren?

Deze week werden de plannen bekend voor het zogenaamde popkantoor in het oude postkantoor op de Coolsingel te Rotterdam. Dit plan is ingediend in het kader van het stadsinitiatief. Mocht dit plan de stemming winnen dan is er 2,5 miljoen beschikbaar om het uit te voeren. Een van de voorwaarden die bij het stadsinitiatie horen is dat het project uiteindelijk niet in aanmerking mag komen voor andere (structurele) subsidies.

Het Popkantoor is typisch zo’n plan waar je twee minuten blij van wordt; Rotterdam staat te springen om podia (ik gebruik hier niet voor niets een meervoud!) en een podium op een zo prominente plaats als de Coolsingel klinkt super aantrekkelijk. Maar de ontnuchtering slaat dus na twee minuten alweer toe.

Bij mij gebeurde dat toen ik het woord ‘tijdelijk’ in de plannen las. Deze plannen kunnen alleen tijdelijk worden uitgevoerd omdat de 2,5 miljoen domweg niet genoeg is om een dergelijk podium meer dan een paar jaar te laten bestaan. I hate to rain on your parade, Meneer Geensen, maar in een paar jaar bouw je geen Rotterdams Paradiso op. Paradiso bestaat al meer dan 40 jaar en een dergelijke zaal doet er minimaal vijf jaar over om genoeg naamsbekendheid te vergaren om de grote acts die jij zo graag wil zien aan te trekken. Kijk maar naar Watt; op Morrissey en The Stooges na bestond de programmering daar vooral uit acts waarvoor Paradiso, De Melkweg en 013 bedankten. Het maakt niet uit hoe goed je contacten met Mojo zijn; grote(re) acts bepalen zelf welke Nederlandse zaal ze aandoen en het duurt jaren voordat een zaal bij de eerste keus zit.

En iedereen die het oude postkantoor kent weet dat als je in die hal een dubbeltje liet vallen je zes keer een echo om je oren kreeg. Het woord galmbak is nogal zacht uitgedrukt. Het gebouw is daarbij ook nog een monument dus je mag er nog geen spijker in de muur slaan. De enige manier om binnen het budget goed geluid in die zaal te krijgen is een soort doos in de hal van het postkantoor te bouwen waarin de akoestiek goed is. Maar daarmee gaat de grandeur van het gebouw wel voor de bezoekers verloren.

Daarnaast ben ik bang dat de initiatiefnemers van het Popkantoor zijn vergeten hoe streng de normen voor geluidsoverlast in deze stad gehandhaafd worden. Ook een stadsinitiatief moet vergunningen krijgen. Ik denk dat de vanaf januari verplichte geluidstest roet in het eten gaat gooien. De galm bestrijden wordt al moeilijk, maar minder dan 85 Db geluid naar buiten toe lekken is schier onmogelijk!

Bij mij blijft er maar één gedachte hangen als ik dit soort plannen lees; hoe lang gaat het duren voordat het budget overschreden wordt en er actie gevoerd moet worden om meer geld bij de gemeente lost te krijgen? En wie garandeert ons dat er ook hier niet een paar slimme jongens hun zakken gaan vullen en voortijdig tabee zeggen? En ik heb het hier niet eens over de initiatiefnemers, maar over uitgekookte aannemers; het zal niet de eerste keer zijn als de kosten voor de verbouwing gierend uit de hand lopen. Het idee dat we voor die 2,5 miljoen maanden of zelfs jaren naar een gebouw in wording mogen gaan staren, waarin uiteindelijk bij gebrek aan budget nul komma niks gaat gebeuren, staat me echt niet aan.

Als ik dan ook nog hoor dat die Dave Geensen uit het kringetje rond Motel Mozaique afkomstig is weet ik genoeg; dit plan komt uit de koker van het good old boys network van subsidieslurpers die op zoek zijn naar een leuke nieuwe locatie voor hun driedaags festival.

Hier is een beter idee: voor die 2,5 miljoen kun je een tent oprichten die 25 jaar blijft bestaan. Als je het tenminste niet op de Coolsingel in een pand gaat zitten waar driekwart van je budget in een verbouwing verdwijnt. Ik ken twee jongens die al een tijdje bezig zijn met een toffe locatie, vlakbij de binnenstad in een pand dat ooit een discotheek was en dus weinig verbouwing behoeft. Deze jongens zijn bezig een zo groot mogelijke coalitie te vormen met Rotterdamse muziekliefhebbers met een rock ’n roll hart. Ik heb me bij ze aangesloten.. .Wij willen een tent zoals de Vlerk ooit was. Onze locatie zit qua grote tussen Waterfront en de Vlerk op de Blaak in.

De locatie is inmiddels bekend en ook als stadsinitiatief aangemeld. Om onze plannen te verwezenlijken hebben we maar een fractie van die 2,5 miljoen nodig. Sterker nog; alleen al van de jaarlijkse rente van dat bedrag zouden we een programma kunnen neerzetten. Gewoon door een beetje houtje touwtje te werken en genoegen te nemen met een plan dat minder prestigieus is, maar een stuk levensvatbaarder.

Mochten we winnen dan mogen ze wat ons betreft de rest van het geld gebruiken om nog vijf andere kleine tenten op te richten of geven ze het op ons part aan Worm.

Lees hier het vervolg op deze column genaamd ‘Het Popkantoor blijft een waardeloos idee’.